Het ziekenhuis
Blijf op de hoogte en volg Lotte
28 November 2014 | Nicaragua, Masaya
Het is even geleden, maar ik zal wat vertellen over mijn ervaringen in het ziekenhuis. Nu bijna 3 weken geleden was mijn eerste dag. Rond 12 uur werd ik opgehaald door Ruth, van On-stage, en zijn we wat gaan drinken om de laatste dingen door te spreken voor het begin van mijn stage. Daarna zijn we samen naar Masaya vertrokken om mij voor te stellen in het ziekenhuis en te laten zien waar ik de komende weken aan het werk zou gaan. Na een busritje van 25 min. kwamen we aan bij de halte, al hospital.
Het ziekenhuis wordt omheind door een groot hek, maar als chelas (blanken), konden we zonder problemen doorlopen. Als eerste liepen we naar het kantoor van de directeur, maar die bleek in een vergadering te zitten. Zijn vriendelijke secretaresse heeft ons verder op weg geholpen. Ter aanmelding als stagiaire moest ik nog een formulier invullen bij de bibliothecaresse, maar dat bleek knap lastig te zijn. Na nog een tochtje naar de directeur werd ons verteld dat ik morgen om 8 uur moest terugkomen, nouja, oke dan. Daarna heeft Ruth me nog een rondleiding gegeven door het ziekenhuis en me voorgesteld op de afdeling waar ik zou komen te werken, Pediatría.
De volgende dag ging om 6 uur de wekker en mocht ik voor het eerste mijn witte uniform aantrekken. Na een wat moeizaam ontbijt (ik vindt het nog steeds lastig rijst met bonen etc. naar binnen te werken zo vroeg op de ochtend) ging ik op weg naar de busterminal. Stipt om 8 uur stond ik voor de bibliotheek, maar helaas, cerrado, ik stond voor een dichte deur. Dan maar terug naar de secretaresse van dr. Picado, maar ook die was niet beschikbaar. Rond half 9 was de vergadering voorbij en heb ik de directeur de hand geschud om daarna door te lopen naar de bibliotheek voor het formulier. Het bleek om basic informatie te gaan, zoals mijn naam, adres, etc., informatie die allang bekend was bij de directeur, maar beter dubbel dan helemaal niet. Na nog een beetje rondhangen werd ik door een stagiaire naar pediatría gebracht.
Ik werd voorgesteld aan de kinderartsen werkzaam op de afdeling en daarna aan de hoofdverpleegkundige, licenciada Reyes. Er bleek bij mijn aanmelding wat verwarring te zijn over mijn studie (geneeskunde of verpleegkunde) en had blijkbaar niet de juiste 'route' gevolgd. Lic. Reyes nam me mee om me voor te stellen aan het hoofd van de opleidingen in het ziekenhuis. Deze was net bezig met een hoorcollege, dus ik werd aangestaard door een stuk of 30 studentverpleegkundigen terwijl ik welkom werd geheten. Daarna werd ik voorgesteld aan het hoofd van alle verpleegkundigen werkzaam in het ziekenhuis. Zij was erg aardig en heeft me wat meer uitgelegd over het ziekenhuis en een rondleiding gegeven langs alle afdelingen en voorgesteld aan de hoofdverpleegkundigen om me zo bekend mogelijk te maken in het ziekenhuis. Ook gingen we weer langs de directeur, waar ik al kennis mee had gemaakt, en verstoorden we een tweede keer de les, alsof ik niet genoeg opval met mijn blanke huid.
Het hoofd van de verpleegkundige legde me ook uit wat de eisen zijn aan het uniform. Alle verpleegkundigen moeten hun eigen uniform kopen/meenemen, dus eigenlijk heeft iedereen een andere aan. Het belangrijkste is, is dat ze wit zijn, met daaronder witte schoenen. Dit om herkenbaar te zijn als verpleegkundige. Veel verpleegkundige dragen ook nog een zusterskapje. Het viel me ook op dat alle uniformen superwit en kreukvrij zijn, integendeel tot de mijne, oeps. Ik had er niet aan gedacht dat een urenlange reis in de koffer niet bevorderend is voor een uniform. Ook had ik geen witte schoenen aan, maar gewoon comfortabele sportschoenen. Gelukkig werd daar niet moeilijk over gedaan, maar ik zorgde er wel voor dat ik de volgende dag met een keurig gestreken uniform in het ziekenhuis verscheen.
Na het voorstelrondje kon ik eindelijk aan de echte stage beginnen. Ook al had ik wel verwacht dat het heel anders zou zijn dan in Nederland, het is echt heel anders en toch ook weer niet. Ze hebben minder middelen beschikbaar, maar hebben toch redelijk moderne apparatuur. Er lopen honden en katten los door de gangen, op 1 zaal liggen soms meer dan 10 patiënten dicht op elkaar, alle rapportage gaat nog met de hand (en het is waar wat ze zeggen, het handschrift van dokters is echt onmogelijk te lezen, al helemaal in het spaans, en de verpleegkundigen zijn niet veel beter) en het werktempo ligt een stuk lager wat erg begrijpelijk is met de warmte en zonder airco.
Helaas is en blijft de taal een struikelblok, wat het erg lastig maakt om te begrijpen wat er gebeurt, de juiste vragen te kunnen stellen en te begrijpen wat er van mij wordt gevraagd. Inmiddels ben ik bijna 3 weken verder en begin ik beter te begrijpen wat mijn taakomschrijving is, hoe ik me het beste kan opstellen en de namen en termen van medische equipement. Ik heb al veel dingen gedaan, zoals bloeddruk nemen, rapportages schrijven in het Spaans, medicatie bereiden en intraveneus toedienen via een infuus, en om te oefenen mocht ik een van de coassistenten prikken om intraveneuze medicatie toe te dienen.
Binnenkort zal ik wat meer schrijven over mijn werk in het ziekenhuis.
Het ziekenhuis wordt omheind door een groot hek, maar als chelas (blanken), konden we zonder problemen doorlopen. Als eerste liepen we naar het kantoor van de directeur, maar die bleek in een vergadering te zitten. Zijn vriendelijke secretaresse heeft ons verder op weg geholpen. Ter aanmelding als stagiaire moest ik nog een formulier invullen bij de bibliothecaresse, maar dat bleek knap lastig te zijn. Na nog een tochtje naar de directeur werd ons verteld dat ik morgen om 8 uur moest terugkomen, nouja, oke dan. Daarna heeft Ruth me nog een rondleiding gegeven door het ziekenhuis en me voorgesteld op de afdeling waar ik zou komen te werken, Pediatría.
De volgende dag ging om 6 uur de wekker en mocht ik voor het eerste mijn witte uniform aantrekken. Na een wat moeizaam ontbijt (ik vindt het nog steeds lastig rijst met bonen etc. naar binnen te werken zo vroeg op de ochtend) ging ik op weg naar de busterminal. Stipt om 8 uur stond ik voor de bibliotheek, maar helaas, cerrado, ik stond voor een dichte deur. Dan maar terug naar de secretaresse van dr. Picado, maar ook die was niet beschikbaar. Rond half 9 was de vergadering voorbij en heb ik de directeur de hand geschud om daarna door te lopen naar de bibliotheek voor het formulier. Het bleek om basic informatie te gaan, zoals mijn naam, adres, etc., informatie die allang bekend was bij de directeur, maar beter dubbel dan helemaal niet. Na nog een beetje rondhangen werd ik door een stagiaire naar pediatría gebracht.
Ik werd voorgesteld aan de kinderartsen werkzaam op de afdeling en daarna aan de hoofdverpleegkundige, licenciada Reyes. Er bleek bij mijn aanmelding wat verwarring te zijn over mijn studie (geneeskunde of verpleegkunde) en had blijkbaar niet de juiste 'route' gevolgd. Lic. Reyes nam me mee om me voor te stellen aan het hoofd van de opleidingen in het ziekenhuis. Deze was net bezig met een hoorcollege, dus ik werd aangestaard door een stuk of 30 studentverpleegkundigen terwijl ik welkom werd geheten. Daarna werd ik voorgesteld aan het hoofd van alle verpleegkundigen werkzaam in het ziekenhuis. Zij was erg aardig en heeft me wat meer uitgelegd over het ziekenhuis en een rondleiding gegeven langs alle afdelingen en voorgesteld aan de hoofdverpleegkundigen om me zo bekend mogelijk te maken in het ziekenhuis. Ook gingen we weer langs de directeur, waar ik al kennis mee had gemaakt, en verstoorden we een tweede keer de les, alsof ik niet genoeg opval met mijn blanke huid.
Het hoofd van de verpleegkundige legde me ook uit wat de eisen zijn aan het uniform. Alle verpleegkundigen moeten hun eigen uniform kopen/meenemen, dus eigenlijk heeft iedereen een andere aan. Het belangrijkste is, is dat ze wit zijn, met daaronder witte schoenen. Dit om herkenbaar te zijn als verpleegkundige. Veel verpleegkundige dragen ook nog een zusterskapje. Het viel me ook op dat alle uniformen superwit en kreukvrij zijn, integendeel tot de mijne, oeps. Ik had er niet aan gedacht dat een urenlange reis in de koffer niet bevorderend is voor een uniform. Ook had ik geen witte schoenen aan, maar gewoon comfortabele sportschoenen. Gelukkig werd daar niet moeilijk over gedaan, maar ik zorgde er wel voor dat ik de volgende dag met een keurig gestreken uniform in het ziekenhuis verscheen.
Na het voorstelrondje kon ik eindelijk aan de echte stage beginnen. Ook al had ik wel verwacht dat het heel anders zou zijn dan in Nederland, het is echt heel anders en toch ook weer niet. Ze hebben minder middelen beschikbaar, maar hebben toch redelijk moderne apparatuur. Er lopen honden en katten los door de gangen, op 1 zaal liggen soms meer dan 10 patiënten dicht op elkaar, alle rapportage gaat nog met de hand (en het is waar wat ze zeggen, het handschrift van dokters is echt onmogelijk te lezen, al helemaal in het spaans, en de verpleegkundigen zijn niet veel beter) en het werktempo ligt een stuk lager wat erg begrijpelijk is met de warmte en zonder airco.
Helaas is en blijft de taal een struikelblok, wat het erg lastig maakt om te begrijpen wat er gebeurt, de juiste vragen te kunnen stellen en te begrijpen wat er van mij wordt gevraagd. Inmiddels ben ik bijna 3 weken verder en begin ik beter te begrijpen wat mijn taakomschrijving is, hoe ik me het beste kan opstellen en de namen en termen van medische equipement. Ik heb al veel dingen gedaan, zoals bloeddruk nemen, rapportages schrijven in het Spaans, medicatie bereiden en intraveneus toedienen via een infuus, en om te oefenen mocht ik een van de coassistenten prikken om intraveneuze medicatie toe te dienen.
Binnenkort zal ik wat meer schrijven over mijn werk in het ziekenhuis.
-
28 November 2014 - 14:40
Lennart:
Hey Lotte,
Goed bezig hoor! Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag en natuurlijk nog heel veel succes in honden en katten ziekenhuis ;)
Groetjes Amber en Lennart -
28 November 2014 - 20:36
Luuk:
Hoi Lotte
Leuk om weer iets van je te lezen, zo leer je ook nog een keer de strijkbout hanteren.
We zijn erg benieuwd naar je volgende avonturen.
pap -
29 November 2014 - 21:21
Fleur:
Heej Lotte,
Zag op het werk je verhaal voorbij komen :)
Heel leuk om te lezen. Heel veel plezier en succes!
Gr Fleur van de 3e ooster -
30 November 2014 - 11:17
Marijke:
Hallo Lotte -
30 November 2014 - 12:00
Marijke:
lieve Lotte,nog va harte gefeliciteerd,ik heb an je gedacht.Fijn dat we weer van je hoorden.Ik hoop dat je nu al wat gewend bent.
heel veel liefs en tot eenvolgende keer oma -
01 December 2014 - 14:55
Anouk :
Hi Lotte,
Leuk om weer een berichtje te lezen!
Hoe ging het toedienen van Iv-medicatie na het prikken?
Toch wel onder begeleiding he?
Hebben ze ook een wet Big in Nicaragua ;-) ?
Groet, Anouk van de HU -
03 December 2014 - 12:10
Jorien:
Hoi Lotte,
Leuk om weer eens wat van je te lezen. Dat kun je je inderdaad hier niet voorstellen: 10 mensen op een kamer en honden en katten los in de gang! Mogen die ook op de kamers komen? Lijkt me wel een minpuntje bij de hygiëne, maar wel gezellig voor de mensen. Veel plezier nog daar en de taal komt wel goed. Ik heb de eerste maanden ook met woordenlijstjes in mijn zak gelopen in het noorse ziekenhuis. Daarna ging het heel snel.
Groetjes, Jorien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
