Het werk en verhuizen!

Vandaag ben ik precies een maand in Peru! Aan de ene kant gaat de tijd hier echt super snel voorbij, maar aan de andere kant ben ik hier voor mijn gevoel nog maar heel kort. Het werk vind ik nog steeds erg leuk, alhoewel het vroege opstaan me soms wat moeilijk vergaat. We beginnen elke dag om 7 uur. Het eerste uur is vaak een soort ontbijtuurtje/pauze uurtje, maar rond een uur of 8 gaan we op weg naar het eerste gezin. Dit doen we vaak met busjes, combi´s geheten, die allerlei richtingen opgaan. Ik heb meestal geen idee welk busje in welke richting we nou moeten hebben, maar gelukkig reis ik altijd samen met Gisela, die precies weet hoe, wat en waar. Aangekomen op de plek van bestemming, moeten we vaak nog een stuk lopen. Mijn bergschoenen komen dan goed van pas, want hier zijn er niet overal nette, aangelegde straten. Voordat we bij het huis zijn, moeten we ons vaak nog een weg banen langs allerlei nare blaffende honden, waar we allebei geen held in zijn. Gelukkig is het oppakken en doen alsof je met een steen gooit vaak voldoende. Ook willen de eigenaren nog weleens te hulp schieten, maar vaak ook niet. Dan is het altijd nog de vraag of het desbetreffende kind en zijn ouders thuis zijn. Maar daarna is het zover.
We bezoeken kinderen van allerlei leeftijden, vanaf ongeveer 2 tot een jaar of 14, en met verschillende beperkingen. Syndroom van down, licht tot zwaar verstandelijke beperking, autisme en cerebrale parese zijn de meeste voorkomende. Per dag bezoeken we er 5, dus 20 kinderen in de week (maandag is kantoordag). We hebben ongeveer een uurtje de tijd per gezin. Hierin doen we spelletjes met het kind, praten met de ouders of gaan we op pad om dingen te regelen, zoals een bewijs van discapacidad, zodat het kind recht krijgt op bepaalde voorzieningen. De aanpak verschilt erg per gezin, per situatie en per problematiek. Zo bezoeken we een meisje met cerebrale parese dat in een rolstoel zit, en met haar doen we voornamelijk fysiotherapeutische oefeningen (mijn collega is fysiotherapeute).
Om eerlijk te zijn zeg ik nu wel dat we van alles doen, maar over het algemeen zit ik er vaak een beetje bij en probeer ik flarden van het gesprek met de ouders op te vangen, maar met de kinderen gaat het contact vaak gemakkelijker. Als ze even niet mee willen werken of niet durven doe ik vaak mee en probeer ik te laten zien dat het niet erg is of eng. Ik zing liedjes (wel gewoon in het nederlands) en probeer af en toe een praatje te maken met de ouders, die ook wel geinteresseerd zijn in die buitenlandse die ineens bij hun in huis staat.
Wat de huizen betreft, dat is wel even andere koek dan in Nederland. Het huis waar ik nu woon is een keurig stenen huis en is wel enigszins vergelijkbaar met Nederlandse huizen. Er zijn zeker een aantal dingen anders, namelijk eigenlijk niemand heeft hier centrale verwarming of warm water (gelukkig hangt er een soort verwarmingselement over de douchekop, met twijfelachtige elektrische constructie, maar het water is in ieder geval warm). Ook de wc is vaak redelijk standaard, maar toiletpapier moet je in prullenbakjes gooien. Veel huizen hebben hier buiten ruimtes met aparte gebouwtjes, ook al is het weer daar hier voor mijn gevoel niet bepaald geschikt voor (het kan hier heel warm zijn, maar ook heel koud en er valt veel regen). De gezinnen die we bezoeken zijn de echt arme gezinnen. De huizen zijn vaak gemaakt van een soort stenen van klei en stro, met daartussen een soort laagje dat er ook uitziet als klei. Net als mijn huis hier hebben ze vaak meerdere gebouwtjes, met veel buitenruimtes. De buitenruimtes zijn vaak moderig en smerig, want er lopen ook veel dieren rond. Kippen, honden, katten, schapen etc. die overal vrolijk rondlopen, en hun ontlasting doen (soms stinkt het echt enorm). Zoals eerder gezegd, vormen de honden nog een extra hindernis. Veel mensen laten hun hond op straat rondlopen, die dan vaak de deur bewaakt. Ze dulden geen onbekenden in de buurt, wat soms erg eng kan zijn, vooral met de grote honden. De wc bestaat vaak uit een gat uit de grond, met daarom een plastic doek gespannen (ik probeer zo min mogelijk naar de wc te gaan, en te wachten tot ik weer op kantoor ben). De daken bestaan vaak uit golfplaten en tussen het dak en de rest zitten vaak grote gaten. Dit kan erg vervelend zijn met de koude nachten, sommigen slapen daarom ook met hun muts op. Sommige gezinnen hebben maar 1 ruimte waarin ze slapen, leven, koken en eigenlijk alles doen. De mensen hebben geen wasmachine (ik heb deze luxe gelukkig wel), dus vaak als we langskomen staan er grote wastobbes vol kleren die grondig met de hand worden gewassen. Ook wordt er hier nog veel in de rivier gewassen wat er vaak prachtig uitziet in de zon.
Om even mijn verhaal over het werken af te maken, na een uurtje gaan we naar het volgende gezin, vaak lopend, want we proberen de kinderen per gebied in te delen, maar af en toe ook met een combi of een collectivo ( een taxi die je deelt met andere mensen). Rond een uur of 1 a 2 arriveren we weer op kantoor en om 2 uur is de werkdag voorbij. Wat ik me van te voren niet gerealiseerd had, is dat ik bijna een full time werkweek draai. 7 uur per dag is 35 uur in de week. Gelukkig voelt het niet zo. Het scheelt ook wel dat we een uurtje de tijd hebben om even te wennen, maar verder hebben we geen pauze. Om 2 uur ga ik meestal naar huis om eten te koken en 3 keer in de week heb ik spaanse les.
Op maandag werk ik op Waytakuna, het kinderdagverblijf. Dit is erg leuk en een stuk minder zwaar begin van de week. De werktijden zijn ook iets prettiger, ik mag 1,5 uur later beginnen en rond een uur of 1 is het werk ongeveer klaar. Er zijn nu 2 groepen, een groep van 1 jarigen en een groep van 2 tot 3 jarigen. Normaal (nouja, nog maar 2 keer) help ik mee bij de groep van 2 tot 3 jarigen, maar deze maandag bij de baby´s want Janie, een andere vrijwilliger was ziek. De hele dag worden er liedjes geluisterd, spelletjes gedaan en ook wordt er geprobeerd om met lesjes over bijv. kleuren of dieren de kinderende stimuleren in hun ontwikkeling. De kindjes zijn erg lief, maar kunnen ook erg gemeen zijn. Regelmatig wordt er geslagen, gebeten en gehuild. Ook het eten is vaak een drama, met kinderen die niet willen eten, hun bordje omkiepen en dergelijke. Maar dat maakt het niet minder leuk.
Ik ga maar weer een einde breien aan dit verslag over het werk hier en hoe dat eruit ziet. Het is misschien een beetje chaotisch, maar ik hoop dat het jullie een beetje een beeld geeft. Deze week ook mijn eerste reizigersziekte te pakken, dus een paar dagen ziek in bed gelegen, maar nu gaat het wel weer redelijk.
Ohja, nog wat anders. Ik ga morgen verhuizen naar een ander gastgezin. Ik ga nu bij een collega van het dagverblijf wonen. Ze is erg lief en heeft 3 dochters. Verder wonen haar man, moeder en broer er ook. Het is wel in een andere buurt, dus ik hoop dat ik de weg een beetje snel onder de knie heb. Volgende keer kan ik jullie hier wat meer over vertellen.
Ohja, en ik heb nog wat foto´s bij mijn verslag over het carnaval geplaatst.
Groetjes uit Huancayo!