Zuid-Perú

Woensdagmiddag ben ik begonnen met mijn reis, en de eerste stop was natuurlijk Lima. Eigenlijk alle routes om te reizen gaan via Lima, want van daaruit heb je de beste wegen en verbindingen en kun je in principe overal komen. Na een lange rit, kwam ik savonds aan in Lima, waar ik Janie, ook een vrijwilligerswerker uit Huancayo en mijn reismaatje voor het eerste stuk van mijn reis, opzocht in haar hostel. Onderweg was er al een klein obstakel, want er zijn blijkbaar twee straten die Manco Capac heten in Lima, en ik stond natuurlijk bij de verkeerde, maar ach, ik ben er gekomen.
De eerste stop op onze reis was Pisco. Dat is ongeveer 3 uur reizen vanaf Lima. Na eerst een lekker ontbijtje en moesten de laatste spullen inpakken en stonden we op het busstation klaar om te vertrekken. Het wachten duurde wel heel lang. 5 minuten voor de bus officieel zou vertrekken was er nog geen bus te zien, bleek, we waren per ongeluk een uur te vroeg, oeps. Om de tijd te verdrijven zijn we nog even lekker in een parkje gaan zitten. En toen waren we eindelijk op weg. Aangekomen in Paracas, Pisco heeft geen busterminal, werden we gelijk bestookt door toeristenbureaus en in het engels aangesproken. Dat was wel heel andere koek dan we in Huancayo gewend waren. Uiteindelijk hebben we een combi genomen naar Pisco, wat nog een heel gedoe was met onze bagage en daar zijn we op zoek gegaan naar het hostal. Bij Pisco in de buurt kun je een trip maken naar de Islas Ballestas, met heel veel vogelsoorten, pinguins en zeeleeuwen, en ook een bezoek brengen aan het reservaat Paracas, een woestijngebied. S`ochtend vroeg, rond 7 uur werden we opgehaald door een busje, die ons naar de haven bracht en van daaruit gingen we de boot op die ons naar de eilanden zouden brengen. Eerst voeren we langs het reservaat Paracas, waar een vergelijkbare tekening als de Nascalijnen in het zand was getekend, een cactus. Daarna lekker weggewaaid onderweg en toen doemde er iets rotsachtigs op in de verte. Het eiland was bezaaid met honderden vogels, en die produceren ook een flink lawaai. Een ander ding wat ze bijdragen is hun Guano, oftwel vogelpoep. Dat wordt gebruikt als duurzame mest en wordt een keer in de 7 jaar verzameld. Ook waren er pinguins te zien en heel veel luierende zeeleeuwen. Na een rondje gingen we weer terug op weg naar het land om daarna door te gaan naar Paracas. Eerst hebben we een museum bezocht, met allerlei informatie over het dierenleven in de wateren en de geschiedenis van het gebied. Wat vooral heel lekker was, gelijk in het begin al, was de warmte, wat heerlijk. In Huancayo kan het weer best lekker zijn, maar meestal blijft de warmte maar even, dit was toch wel even andere koek. Daarna zijn we doorgereden naar een mooi uitzichtspunt over de zee! Het zand in de woestijn heeft meerdere kleuren, er zijn rode, gele en witte stukken. Daarna gingen we door naar de stranden. In het dorpje konden we lunchen en had je een prachtig uitzicht. De baai hier was ook rustig, dus heb ik als enige ook even een duik in de zee gewaagd. Ondanks de hitte, was het water toch behoorlijk koud.
Na deze leuke en geslaagde dag, zouden Janie en ik de volgende dag doorreizen naar Ica, daar wilden we graag een bodega, wijngaard, gaan bezoeken en gaan zandsurfen. S`ochtends gingen we eerst op zoek naar de bus naar Ica, wat een ritje is van ongeveer een uurtje. Daar aangekomen, onze spullen gestald en daarna een taxi genomen op naar een bodega! We zijn naar Tacama geweest, schijnbaar de oudste in de regio. Door de warmte hier, en de weinige regen die er valt groeien de druiven erg goed. Naast wijn maken ze hier ook Pisco, erg sterk en goed voor Pisco Sour, het nationale drankje van Peru. Eerst kregen we een rondleiding over het terrein en daarna konden we een traditionele? dans zien, met een vrouw met een zwierige jurk aan en een man op zijn paard. Heel apart om te zien. En daarna was het belangrijkste gedeelte aangebroken, het proeven. De wijntjes waren lekker en als laatste kregen we Pisco aangeboden. Pisco sour vind ik erg lekker, maar dit was net of je een slok spiritus naar binnen kreeg, dus niet echt mijn ding. Omdat ook hier het heerlijk warm was hebben we daarna nog heerlijk uitgerust op een grasveldje. Helaas is Janie hier ook gestoken door een of ander moordlustig beest, waar ze enorme bulten van kreeg (gelukkig is dit lot mij gespaard gebleven). Rond de middag hadden we er wel een beetje genoeg van en wilden wel weer terug naar de stad. We hadden alleen een klein probleembje. Er was geen taxi te bekennen, blijkbaar hadden we die moeten laten wachten, om zo weer terug te kunnen naar de bewoonde wereld. Gelukkig had de vriendelijke bewaker er een gebeld, maar dat betekende wel weer een uur wachten. Na dit minder ontspannen uurtje, wilden we ons wat meer informeren over Huancachina, waar je blijkbaar het best kunt sandboarden. In het tourbureau hadden ze gelijk een plekje vrij voor een tour die middag (over een half uurtje) en na enig twijfelen hebben we dat maar gedaan. In Huancachina aangekomen moesten we eerst overstappen in een Sandbuggy, een megagroot gevaarte, met riemen die voor mijn gevoel niet stevig genoeg waren en daarna kregen we ook nog zo`n scheikundebril op, voor het zand. De eerste helling die we opmoesten was gelijkt superstijl en daarna hebben we als een maniak door het zand geraced. Dat was niet helemaal aan ons besteed, en we hebben lekker zitten gillen. Na een paar angstige momenten, kon het echte sandboarden beginnen. Oeps, wat was die zandduin hoog zeg, ik vond het maar niks. Gelukkig waren een paar anderen van de groep eerst en ook Janie durfde het na wat aarzelen aan en ze leefde nog, dus toen moest ik ook maar. Het was supereng, maar ook heel gaaf! De volgende hellinkjes waren een eitje! Daarna gingen we door naar een hogerpunt om de zondsondergang te bewonderen, ook heel mooi. Na nog een paar dodelijke rondjes waren we weer veilig in het dorpje aangekomen.
Doordat we al onze plannen in een dag hadden uitgevoerd, konden we de volgende dag door naar Nasca om daar de Nasca lijnen te gaan bekijken. Dit zijn voornamelijk dierenfiguren die in het zand zijn getekend ongeveer 2000 jaar geleden, door de toen daar levende volkeren. Sommige zijn wel 250 meter groot. Na wat gezoek was het gelukt om een vluchtje te boeken. Na een busrit langs de kust, met een prachtig uitzicht waren we aangekomen. Rond 2 uur gingen we op zoek naar het vlucht bureautje. Daar moesten we zoals gebruikelijk in Peru, nog een tijd wachten, maar daarna gingen we echt vliegen. Er waren nog best strenge veiligheidscontroles, je moest je paspoort laten zien, en door een detectiepoortje en alles. En daarna kwam nog het spannendste, het kleine minivliegtuigje, voor 6 pers. De brandblusser werd al door een steward aangesleept. Het opstijgen ging gelukkig soepel en we waren al snel aangekomen bij de eerste tekening, volgens mij een walvis. Wat super zeg, dat je dat zo mooi en goed kan zien, en zo interessant hoe ze die tekeningen hebben gemaakt en wat hun bedoeling daarmee geweest kan zijn. Om de figuren goed te kunnen zien, vlogen we links en rechtsom een rondje. In het begin probeerde ik nog enthousiast fotos te maken enzo, maar ongeveer op de helft werd ik supermisselijk, ondanks de reispil die we hadden ingenomen. Daarna kon ik alleen nog een beetje gluren naar de figuren. Van alles wat we hebben gezien, vind ik de aap het schattigst!
De volgende dag zijn we op weg gegaan naar Arequipa, ongeveer 10 uur in de bus, poeh wat een rit, maar ook deze keer prachtig, zo langs de kust. De Panamarican Highway loopt namelijk van Noord naar Zuid Peru, helemaal langs de kust en dat is ook de belangrijkste en enige verbindingsweg om door het kustgebied van Peru te reizen. We waren rond 12 uur in Arequipa en daarna zijn we heerlijk gaan slapen. De volgende ochtend ben ik even Arequipa in gelopen om te pinnen, en dat is toch wel een heel andere stad dan wat ik tot nu toe gewend ben, met prachtige gebouwen en een heel andere sfeer dan bijvoorbeeld Huancayo, bijna Europees. Daarna zijn we op zoek gegaan naar het klooster van Santa Catelina. Dit was een mooi klooster waar veel nonnen woonden, die nadat ze toegetreden waren, ook niet meer naar buiten konden, en ook nu nog wonen er nonnnen, met neem ik aan iets meer vrijheden. Het was erg interessant om er rond te dwalen en hun kamers en keukens enzo te bekijken, maar het leek af en toe ook wel een doolhof, met paadjes links en rechts en overal in en uitgangen, en dan mochten wij nog niet eens overal komen, echt imens. Na lekker geluncht te hebben met typische gerechten. Janie nam rocoto rellene, gevulde paprika met een soort saus van ei en bloem en ik had iets ... Arequipeña, met aardappels, kaas en een zoete, maar pittige saus. Beide erg lekker. Die middag wilden we wat rondhangen in een park, maar er aangekomen, bleek het dicht te zijn. Het zag er heerlijk uit vanaf de andere kant van het hek, maar daar hadden we niet zoveel aan. Na nog even in en berm te hebben gezeten begon het ook flink af te koelen en zijn we gauw weer teruggegaan naar het centrum. Daar hebben we een tour van 2 dagen naar de Cañon del Colca geboekt, de trekking leek ons wel heel pittig, dus hebben we gekozen voor de busrit. De eerste bezienswaardigheid onderweg was het Vicuña reservaat. Vicuñas lijken een beetje op alpacas, maar zijn een stuk kleiner. Eerst was het lastig om ze te zien, maar verderop stonden ze superdicht langs de weg, ik heb een paar leuke fotos gemaakt. Na de vicuñas was het de buurt aan de llamas en alpacas, die ook overal in grote kuddes rondliepen. Er zijn ook veel boeren die llamas en alpacas houden samen met hun schapen, voor hun wol en vlees. Ook zijn we gestopt op een punt waar je goed uit kunt kijken op de vulcanen en hoge bergen daar, die rond de 6000 meter hoogte zijn. Rond de lunch waren we aangekomen in Chivay een dorpje dicht bij de cañon, en daar hebben we een heerlijk buffet gegeten. Smiddags zijn we langs heerlijke warm water bronnen geweest, waarvan het water werd verwarmd door de vulkanen. Savonds hebben we nog samen een taartje gegeten, en daarna zijn we snel onder de dekens gedoken, want het was echt superkoud, brrr. De volgende dag moesten we vroeg opstaan om de condor te zien, de grootste atractie van de colca. Na een korte wandeling waren we rond een uur of 8 bij la cruz del condor, waar je mooi kunt uitkijken over de diepe cañon en de prachtige condor kunt bekijken. Eerst leek het erop dat ze al waren weggevlogen, maar na een tijdje wachten kwamen we weer terug en daarna hebben Janie een hele tijd geprobeerd ze op de foto te zetten, wat nog knap lastig was, maar het is een aantal keren gelukt. Terug naar Arequipa zijn we nog in een paar leuke dorpjes gestopt. Met onze aankomst in Arequipa was ook gelijk de laatste avond samen met Janie aangebroken, want zij is doorgereisd naar Chili en ik ben verder gegaan naar Puno en het Titicaca.
Sochtends vroeg hebben we nog snel even ons heerlijke ontbijt naar binnen gewerkt, met Nederlandse pannenkoeken, en daarna moesten we snel op weg naar de busterminal. De haast was natuurlijk niet echt nodig zoals gewoonlijk, want rond vertrektijd waren de bussen nog nergens te bekennen, maar uiteindelijk kon ik vertrekken. Dat was wel even raar en spannend zo zonder Janie in de bus. Na een mooie rit door de besneeuwde Andes was ik rond 4 uur in Puno. Puno staat vooral bekend om het Titicaca meer, het hoogste grote meer op 3800 meter. In het meer wonen verschillende volkeren op de eilanden die je hebt. De meest bijzondere zijn wel de Uros, die op drijvende rieteilanden wonen. Ik heb een tour gedaan om deze en nog een ander eiland te zoeken, namelijk Taquile. De Uros zijn makkelijk te bereiken vanuit Puno, ongeveer een half uurtje, en daar leven ze ook voornamelijk van het toerisme, wat wel een beetje jammer is, ook al snap ik dat iedereen graag dit vreemde fenomeen wil bekijken, ik ook namelijk. Er zijn heel veel verschillende kleine eilandjes die op ongeveer 3 meter riet drijven. Ook de boten die ze gebruiken zijn van riet, alhoewel de meeste mensen nu een gewone roeiboot hebben, vaak met een motor. Ook hebben een aantal mensen zonnepanelen zodat ze gewoon tv kunnen kijken en licht hebben, want vuur is natuurlijk hartstikke gevaarlijk op zo`n eiland. Na een klein tochtje op een rietboot zijn we doorgevaren naar Taquile, wat wel gewoon een vast eiland is. De mensen die daar wonen hebben veel van hun oude gebruiken nog steeds in gebruik. Dit kun je vooral zien aan hun kleding, die nog heel traditioneel is. Aan de kleuren van hun muts kun je ook hun status aflezen. Bijvoorbeeld single mannen hebben een wit met rode muts en getrouwde een rode en ook bij de vrouwen is dit onderscheid te maken. De Taquile zijn ook heel erg gemeenschapsgezind en al het geld wat binnenkomt wordt eerlijk verdeeld over iedereen en ook hebben ze geen politie, alle problemen worden gezamenlijk opgelost. Dat is toch wel een mooie manier van samenleven. Het was ook heerlijk om boven op de boot in de zon zitten terwijl we terugvoeren. Maar vooral savonds was het ook erg koud in Puno, ik heb echt met meerdere laagjes in bed gelegen om in slaap te komen.
Mijn zuidelijke avontuur ging tot aan Puno en vanaf daar heb ik een vlucht genomen naar het noorden, naar Piura. Vanaf Piura ben ik eerst afgereisd naar Tumbes, en nu zit ik in Mancora, een kustplaats en een beetje het Salou van Peru. Zondag reis ik af naar Trujillo en daarna blijf ik nog een paar daagjes in Lima. En daarna ga ik weer terug naar Huancayo! Ook al heb ik het naar mijn zin op mijn reis en vind ik het super om meer dingen van Peru te ontdekken, ik mis Huancayo wel en ik heb ook wel weer zin om terug te gaan. Als ik terug ben schrijf ik verder over mijn reis.
Groetjes!